Geen keus
Sneller, steeds sneller loop ik langs de hokken. Ik kan het gejank niet meer verdragen, ik wil hier weg. Het meisje met de sleutels staat bij het hoge hek op me te wachten. Ze kijkt me hoopvol aan, maar ik schud mijn hoofd.
"Volgende maand is er vast meer keus," zegt ze bemoedigend.
Ik zie hem lopen:
mijn overreden hondje
in een vreemde stad.
(geplaatst in Vuursteen, winter 2012,
de tekst van mij, de haiku van Marcel Smets)