stilstaan

stilstaan
bij de echo's
van het oude jaar

moeder

moeder was zwijgzaam
maar haar glimlach sprak
boekdelen

verregende kerst

verregende kerst
er is gelukkig veel
kerstkaartensneeuw

vreedzaam

vreedzaam
rond het vogelzaad
tot de vuurwerkbom

regenplassen

regenplassen
verdubbelen
de kerstlichtjes

tanka's

Bij de nieuwe link: Ned. Tanka Genootschap vind je onder de G (van het alfabet aldaar) mijn tanka's.

Geen keus (haibun)

Geen keus

Sneller, steeds sneller loop ik langs de hokken. Ik kan het gejank niet meer verdragen, ik wil hier weg. Het meisje met de sleutels staat bij het hoge hek op me te wachten. Ze kijkt me hoopvol aan, maar ik schud mijn hoofd.
"Volgende maand is er vast meer keus," zegt ze bemoedigend.

Ik zie hem lopen:
mijn overreden hondje
in een vreemde stad.

(geplaatst in Vuursteen, winter 2012,
 de tekst van mij, de haiku van Marcel Smets)

de straten

de straten staan blank
en het wordt maar niet lichter -
bultruggen naderen

ons boompje

ons boompje versierd
met mezen en vinken
en een roodborstje

donkere dagen

donkere dagen
weinig kerstverlichting
in de oude wijk

reis

haar verre reis
de rekbare
navelstreng

bevroren

bevroren voorruit -
vlijmscherp de sikkel
van de maan

oostenwind

oostenwind
de polder een ijspaleis
vol tochtgaten

(geplaatst in Vermoeden van meidoorn
uitgev. 't schrijverke, 2012)

winterpolder

winterpolder
het wolvengehuil
van de wind

sneeuw

ongerepte sneeuw
op geparkeerde auto's
alleen daar

met schaar en mes

met schaar en mes
de verpakking te lijf gaan
van een komkommer

(geplaatst in Vermoeden van meidoorn,
 uitgev. 't schrijverke, 2012)

dieptepunt

weer een dieptepunt
in onze relatie
de computer en ik

een winterse dag

een winterse dag
de warme vensterbank
mist de kat

de grote hond

de grote hond
naast de rollator
houdt zijn stap in

koffie met cake

koffie met cake -
op het raamkozijn
een musje

(in memoriam Eveline R.)

droomtijd

droomtijd
het oog van een hert
vangt maanlicht

doorzichtig

doorzichtige bomen
er verschijnen weer mensen
in mijn uitzicht

de ontbladering

de ontbladering
van bomen en kalenders
vordert

dichte mist

dichte mist
een schim groet me
ik groet maar terug

mijn oude straat

mijn oude straat
nog niet ondergesneeuwd
dat knikkerputje

De nieuwe trui (haibun)

De nieuwe trui

"Water is blauw", zegt de hele klas, omdat de juf dat zegt, maar ik zeg tegen mijn vriendinnetjes, als we voor de singel staan: "Zien jullie blauw water, nou ik niet hoor, het is bruin. En de zee is groen," voeg ik er nog gauw aan toe, denkend aan de groene golflijn die mijn moeder geborduurd heeft onder het zeilbootje op mijn nieuwe trui. Zelf twijfel ik een beetje aan die kleur. Ik heb de zee één keer gezien en die was echt niet blauw, maar zo groen als op mijn trui nou ook weer niet. Als ik maar vol blijf houden dat de zee groen is, zullen ze me misschien niet uitlachen, als ik straks in die trui op school kom.

hun luchtig haakwerk
mijn houterig pannenlapje
daartussen

(geplaatst in haikutijdschrift Vuursteen)

de laatste kleuren

de laatste kleuren
een diepe buiging
voor de bomen

hoofd vol mist

hoofd vol mist -
wat ik nog niet opschreef
is gewist

bladloze bomen

bladloze bomen
het ragfijne handschrift
van de herfst

middernacht

middernacht
de regen is ook
nog wakker

J.Bernlef

maandag 29 oktober overleed de schrijver/dichter/vertaler J.Bernlef

uit zijn bundel Dwaalwegen:

's Avonds hult de berg Fuji zich
in windsels van mist.
De sporen van de wandelaar
glinsteren na in het gras.

Bernlef, 1937 - 2012

Stil (haibun)

Stil

"Heb jij haar vannacht gehoord?" vragen we bij het ontbijt aan elkaar.
"Ja, ik hoorde haar een paar keer de trap afbonken."
"En ik hoorde haar trippelen over het zeil."
"Ze sprong ook een keer op bed."
"En ik hoorde haar duidelijk spinnen."

Na het ontbijt lopen we samen tot achter in de tuin, waar de, net uitgebloeide, vlinderstruik staat. Daaronder ligt ze begraven.

ochtendmist
de zon verzilvert
de stilte

Inge Lievaart (2)

"De schepping van God in 17 lettergrepen"
 dat staat boven het artikel over Inge Lievaart in de NRC van vandaag.
 Het stuk eindigt met de haiku:

Dieper het bos in
steeds aandachtiger worden
de stilte horen.

Inge Lievaart

zoals...

zoals het opgaat
in herfstbladeren
een roodborstje

zienderogen

zienderogen
vermageren ze
de bomen

de bomen (tanka)

de bomen
laten hun bladeren
moeiteloos gaan
zal ik het ooit leren
loslaten zonder pijn?

Inge Lievaart

Inge Lievaart, 1917-2012
uit: Een spoor dat vervloeit:

Nog instapgereed
onder het bed pantoffels
voor nooit meer voeten

Inge Lievaart
(zie het mooie I.M. bij Haikukring Nederland)

paars

mijn paarse sjaal
bijna vergist hij zich
de vlinder

ze likt haar pootje

ze likt haar pootje
en poetst haar vacht -
de tuin vol naaktslakken

(geplaatst in "vermoeden van meidoorn"
 uitgev. 't schrijverke)

brekende golven

brekende golven
die zich hernemen -
dit breekbare hart

(geplaatst in "vermoeden van meidoorn"
 uitgev. 't schrijverke)

herkenning

herkenning
op het raamkozijn
een musje

storm

storm
rondtollende blaadjes
in mijn hoofd

in spiralen

in spiralen
spint ze schrikdraden
om zich heen

eerste vliegreis

eerste vliegreis
de vogels ontstijgen
en de angst

diep

diep is de kleur
van het gras in oktober
de ganzen komen

van hot naar her

van hot naar her
de spreeuwenzwermen
richtingloos als ik

ziekbed

aan moeders ziekbed
voor het eerst
voor het laatst

(geplaatst in Vuursteen
  herfst 2012)

wankelen

wankelen
op een spinnendraad
herfst

Theater (haibun)

Theater

Na dagen regen gaat de lucht weer open: het blauw lijkt opnieuw geschilderd en sneeuwwitte wolkjes maken ruim baan voor de zon. Die betovert het gras: een kleur, zo diep, dat ik er in verdrink...

Voor het eerst bevond ik mij in een echt theater; we gingen met de klas naar een echt toneelstuk. Ik kende het woord "toneel" nog niet.
Daar gebeurde het. Het verhaal is me niet bijgebleven, maar wel het wonder: een prinsesje zette telkens een bril op met andere glazen. Dan veranderde alles om haar heen, gordijnen, stoelen, poppen, alles in een nieuwe kleur. Rood, geel, blauw, of groen... Alsof ikzelf, in de donkere zaal, door haar bril mee kon kijken.

straatlantaarn
druppels worden sterretjes
op het zwarte raam

voorraadschuur

de voorraadschuur
van de herfst
vol dromen

vlammend

vlammende wingerd
een mus springt tevoorschijn
als een feniks

herfstpaleis

herfstpaleis
het blauw van gaaien
in de oude eik

opvliegend

opvliegend
verliest de duif
zijn schaduw

zwaar

ze leunen zwaar
op hun spiegelbeeld
treurwilgen

(nieuwe versie van een
eerder geplaatste haiku)

ook de vogels

ook de vogels
gaan vandaag stemmen
op de groenste partij

ochtenddauw

van ochtenddauw
tot avondnevel
hangt ze in haar web

grillige wolken

grillige wolken
vormen een poollandschap
luchtreis

de spreeuwen
op het pannendak
thuiskomst

Russisch

Russisch moedertje
voor een paar roebels
slaat ze een kruisje

beveiligingspoortjes
en honderden agenten
Russische feestdag

beveiligingspoortjes
alleen de vogels
hoeven er niet door

steeds leger

steeds leger haar huis
alles wat ze nodig heeft
vindt ze in zichzelf

slakken

slakken glijden
door hun groene hemel
naar een plasje bier

tussen de doppen

tussen de doppen
nog een hele pinda
kindergeluk

voor mij uit

voor mij uit
een kluwen muggen
onontwarbaar

verjaardag

verjaardag
gewekt door een duif
net als vroeger

op de hosta

op de hosta
een huisjesslak
ik help haar verhuizen

in de schaduw

in de schaduw
van een grashalm
slentert een mier

zomerwei

zomerwei -
als het zwaard van damocles
een buizerd

een kringspel

een kringspel
boven mijn glas
wespen

zomerregen

zomerregen
hij drijft op een luchtbed
zijn tentje uit

zomermaan

zomermaan
languit in het gras
de naaktslakken

vakantietijd

vakantietijd
in de verlaten straat
het boomgeruis

doorzichtig (tanka)

doorzichtig en lieflijk
met dansende tentakels
in de branding -
een aantrekkingskracht
die tegelijk afstoot

op weg

op weg naar de top
van de appelboom
een huisjesslak

het moment (tanka)

het moment
dat vrienden vertrekken
en je ze uitzwaait
met achter hen het rood
van de ondergaande zon

de avond valt

de avond valt
nog schommelen de hommels
op de lavendel

honing

honing

zij, die mijn nectar is
heeft honinggele ogen
en een honingzachte
geel-zwart gestreepte vacht

veel angels verbergt ze
in haar slofjes

ze droomt in de zon
en ze flirt in de nacht
maar mijn schoot
is haar liefste woning

zo praat ze
zoeter dan honing

(gepubliceerd in de bundel
 Horizon, uitgev. De vleermuis, 2000)

naaktslak

naaktslak
de regen
is haar huis

Rutger Kopland

zijn gedichten:
plekken waar je altijd
wil blijven

(Rutger Kopland, 1934 - 2012)

Gerrit Komrij

Gerrit Komrij
wegwijzer in het wonderland
van de poezie -
in een pennendoos
wordt hij begraven

steeds vaker

steeds vaker
mijn geboortejaar
in een rouwbericht

een waterval (tanka)

als een waterval
de groene takken
van de treurwilg -
reikend naar de vijvernimf
raakt hij haar bijna aan

citaat van Komrij

"poezie is geluk"

Gerrit Komrij
(1944 - 2012)

tropisch warm

tropisch warm
helder als water
merelzang

Verdwaald (haibun)

Verdwaald

Eenmaal achter de branding, langzaam drijvend tussen een paar meeuwen, zie en hoor ik het drukbevolkte strand niet meer. Helder water om me heen, grijsgroen en olijfgroen, tot lila en paars aan de horizon. De lichtblauwe koepel van de lucht. Zon in mijn gezicht. Het rustgevende geluid van golven. Ik doe mijn ogen dicht...
Wat later loop ik tussen drommen mensen op de boulevard. Rijen strandtenten ontnemen het zicht op de zee. Krijsende meeuwen, schreeuwende kinderen, keiharde muziek; vlees- en visgeuren en barbecuewalmen. Dan doemt, tussen ligbanken met rode kussens, uit dichte rook een reusachtig, zwart Boeddhabeeld op.
Ik voel de zee nog op mijn huid.

een poppenkast
op het volle strand
verdwaalde kinderen

(geplaatst in Vuursteen, zomer 2012)

zacht golvend

zacht golvend
een eindeloos korenveld -
kraaien

roerloos

roerloze vijver
treurwilgen leunen zwaar
op hun spiegelbeeld

begraven

begraven in de tuin
het vlinderstruikje buigt zich
over haar heen

Roofdier (haibun)

Roofdier

Ondanks dat het schuwe asielpoesje door de buurtkatten wordt verjaagd, wil ze elke dag naar buiten, deze eerste zomer dat ze bij ons woont. Languit in de zon liggen, wat gras eten, achter een vlieg of vlinder aanhollen. Tot de komst van een of meerdere katten haar dan, luid mauwend, naar binnen doet vluchten.

Vandaag is ze wat langer buiten dan anders. Ik loop, haar naam roepend, de tuin door. Achter de tuin komen een stuk of zes katten aanrennen. Ineens zie ik dat ze iets in hun bek dragen; ik herken een paar muizenstaartjes. De kleinste kat komt mijn richting uit... het is die van ons. Met zowaar ook een muis in haar bekje. Ze heeft zich voor het eerst niet weg laten jagen! Daar gaat ze, kat onder de katten, roofdier onder de roofdieren.


een paar kinderen
roepen om het hardst miauw
voor de tijgerkooi

(eerder geplaatst in Vuursteen)

geraakt

geraakt
door een nageltje -
haar krabpaal

de poes

de poes is dood
het huis is leeg en toch vol
van haar

stukje bij beetje

stukje bij beetje
raapt ze zich op
ons oude poesje

bomen

bomen wringen zich
in bochten om de storm
van zich af te schudden

zomerstorm

zomerstorm
naar willekeur worden
bomen gesnoeid

ochtendspits

ochtendspits
ontwijkende blikken
in de trein

geen uitzicht

geen uitzicht
in de volle trein
geen uitzicht

een oud echtpaar

een oud echtpaar
hij helpt haar de tram uit
alsof ze van glas is

citaat

"De lezer moet iets voelen, niet ik"

Bernlef, schrijver en dichter
(NRC 18 mei)

e-mails

e-mails
in plaats van brieven met
de smaak van dauw

het staat al

het staat al op stelten
nog voor het kan lopen
het veulen

onze oude kat

onze oude kat -
de kastanjekaarsen
doven langzaam uit

De keuze (haibun)

De keuze

Het meisje opent een groot hek en meteen klinkt een oorverdovend geblaf en gejank. Harde nagels krassen over de tralies van de hokken, waar we langs lopen. Er wordt wild gekwispelstaart. Sommigen kwijlen, anderen laten hun tandvlees zien. Een enkeling zit te bibberen in een hoekje.
Ach, wat is het moeilijk om er niet toch eentje uit te kiezen!  Maar ze zijn allemaal zo groot, we hadden een kleiner soort in gedachten...
"Misschien volgende maand", zegt onze begeleidster en ze sluit het hek achter ons.
Wat verderop bevindt zich een grote buitenruimte. En daar zit ze, in een baan zonlicht, een eind van de groep vandaan. Goud in haar vacht, goud in haar ogen. De verzorgster ziet ons kijken.
"Dat jonge lapje is hier nog maar kort. Zodra ze dicht bij de anderen komt, wordt ze verjaagd".
Als het hek opengaat, verroert ze zich niet. Ik loop langzaam naar haar toe en ga op mijn hurken zitten. Ze springt meteen in mijn armen en legt haar kopje in mijn hals.

laatste lente
ze sleept zich van mand
naar etensbak

wereldreis

wereldreis
bergeenden en nijlganzen
in de polder

een veld

een veld
vol madeliefjes
sterrenhemel

eksterogen

eksterogen
dromen van wandelen
op de maan

moederdag

moederdag
steeds vager
haar glimlach

altijd blinkend

altijd blinkend
rondom verse bloemen
oma's kamer

lenteregen

lenteregen
in een stroomversnelling
hun verliefdheid

de kastanje

de kastanje bloeit
ik zie weer lichtpuntjes
na ons gesprek

de man

de man voor het raam
hij zwaaide naar iedereen
niemand kende hem

een nieuw BKJ

Het nieuwe Beeldende Kunstjournaal is online!!

verwoeste stad

verwoeste stad
schoollessen begeleid
door heimachines

na de hagelbui

na de hagelbui
het luide tikken
van de klok

de staartdeling

de staartdeling
die niet op nul uitkwam -
het hoge schoolraam

zondagmorgen

zondagmorgen

koeien komen uit de stal

onder klokgelui

Gare du Nord

Gare du Nord

kreupele duiven
en een McDonalds

bedelaars

naast een fontein

vol muntjes

langs de Seine

bloeiende kastanjes 

nergens een bankje

Eiffeltoren

terwijl ik omhoog kijk

voel ik me vallen

John Giskes (Montmartre)

de heg

de heg groeit dicht

buren worden

stemmen

vechtend

vechtend

de sloot in

meerkoeten

laatste lente

laatste lente

ze sleept zich van mand

naar etensbak

citaat van Van Geel

poezie is de wensdroom

van de stotteraar

(Chr. Van Geel, dichter

en tekenaar)

verhalen

verhalen van ver

door de bamboe bladert

de wind

werken

werken in de tuin

ook mijn zorgen worden

gesnoeid

prelude

prelude

trompetnarcissen

en sneeuwklokjes

de stemmen

de stemmen

van verdronkenen

in het windorgel

de mist

de mist trekt op

ineens woont het voorjaar

in de tuin

elk pad

elk pad voert

naar het eind van de wereld

mist

(eerder geplaatst in Vuursteen)

een nieuw BKJ

het nieuwe Beeldende Kunstjournaal, vol informatie en beschouwingen

over de nieuwste exposities, is online!

klik op de link. (onder het kopje "actueel", zoals altijd, weer 4 haiku's)

geheven

geheven

naar de lentezon

wintergezichten

aanstormend

aanstormend voorjaar

in een hoek gedreven

het laatste ijs

storm en regen

storm en regen

mijn paraplu

mijn tegenstander

dichter

dichter bij elkaar

de bevroren waterleiding

in het theater

haikuvoordracht

haiku's lezen in mini-theater "Werklicht" in Rotterdam

zaterdag 11 februari

een doorbraak

een doorbraak
honderden ganzen
in het sneeuwveld

Szymborska

Wislawa Szymborska , 1923 - 2012

"Het is zo gegaan dat ik hier ben en kijk.
Boven me fladdert een witte vlinder in de lucht
met vleugeltjes die alleen van hem zijn
en over mijn handen vliegt zijn schaduw
geen andere, niet zomaar een, alleen de zijne."

(dit is een strofe van het gedicht: Een titel hoeft niet;
uit haar bundel: Einde en begin)

oostenwind

oostenwind
de merel trekt zich terug
in zijn veren

opkijkend

opkijkend
van mijn boterham -
sneeuw!

een rups

een rups in de sla
ik red hem
met een servetje

tenen

mijn rare tenen -
u heeft mooie hielen
zegt de pedicure

zilvermeeuwen

zilvermeeuwen
lichten op en verdwijnen
tussen de golven

vogelteentjes

vogelteentjes -
takken en twijgjes
op maat

hij

hij maakt het uit
via een sms' je -
eerste nachtvorst

in de wintertuin

in de wintertuin
vlamt zijn rode borstje
telkens even op

(eerder geplaatst in Vuursteen)

winter zonder sneeuw

winter zonder sneeuw
de kerstkaarten laat ik
nog even hangen

bij het grofvuil

bij het grofvuil
een deurmat met
welkom

regenwinter (tanka)

regenwinter
steeds mooier wordt de sneeuw
van vorig jaar
hoe diep waren de sporen
die we toen achterlieten

gelukkig nieuwjaar

nieuwjaarsochtend -
tussen de resten
een blauw viooltje